درس زندگی

روياهاي ما ساخته افكار و آرزوهامونه و اين خودش مي تونه يه شروع باشه براي رفتن و پر كشيدن براي آزادي رهايي از اين بند و اسارتي كه اسمش رو گذاشتيم سرنوشت

به نظر من ما آدمها خودمون سرنوشتمون رو مي سازيم ما خودمون باعث ميشيم توي زندگي بهمون ظلم بشه بهمون اجحاف بشه و يا برعكس بهمون احترام گذاشته بشه و همه ما رو با تحسين نگاه كنن

قصه هر كدوم از ما آدمها پر از حكايته حكايتهاي شيرين تلخ دلهره آور شاد و گاهي احساسهايي كه همه با هم يه جا جمع ميشن و كز ميكنن گوشه دل آدم

برنده اون كسيه كه بتونه  اين احساسات رو مهار كنه و با استفاده از اون عقل و درايتش به بهترين راه سوقشون بده

به جرات مي تونم بگم تعداد محدودي از ما آدمها به خودمون اين اجازه رو ميديم كه آزادانه زندگي كنيم بدون توجه به احساس و نگرش ديگران نسبت به خودمون، آزاد بخنديم آزاد لم بديم آزاد بپوشيم آزاد راه بريم و آزاد گريه كنيم، ما همه خودمون رو محصور كرديم توي يك چهارچوب با تيتر "مردم چي ميگن"

زندگي كه نشه توش آزادانه و بدون توجه به ديگران زندگي كرد بدون حسادت و رقابتهاي خانمانسوز، بدون چشم و هم چشمي، بدون بي غل و غشي، آدم رو از پا ميندازه، نگاه كنيم ببينيم چند دقيقه توي طول روز بدون ماسك زندگي كرديم چقدر خودمون بوديم چقدر اطرافيانمون خودشون بودن، چقدر بهم دروغ نگفتيم و فيلم بازي نكرديم، ما خودمون باعث ساختن سرنوشت خودمون ميشيم، اگر يك دروغ و يك ظاهرسازي رو بي خيال بشيم مي دونين چقدر از بروز دروغها و صحنه سازيهاي بعدي اون جلوگيري كرديم چقدر آرامش داشتيم

ما آدمها عادت كرديم به ظاهرسازي و هر روز همون نقاب هميشگي رو ورميداريم و روي صورتمون ميذاريم و پامونو كه از در خونه بيرون ميذاريم ميشيم يه شخصيت ديگه صورتمون با نقاب پوشيده ميشه ولي دلمون فكرمون احساسمون چرا عوض ميشه؟

ما آدمها خيلي عجيبيم ولي من باز هم اعتقاد دارم كه خودمون توي ساختن سرنوشتمون نقش بزرگي داريم، پيشتر از اينها فكر مي كردم يكي كه مثلا مدير يه شركته تا آخر عمر بايد مدير اون شركت باقي بمونه ولي حالا به اين نتيجه رسيدم كه ما آدمها درخت نيستيم انسانيم و اشرف مخلوقات پس ميتونيم آزادانه هر كجايي و در هر نقشي ظاهر بشيم پس بياين سعي كنيم براي حفظ جايگاهي كه هستيم اينهمه همو نكوبونيم و اينهمه نقش بازي نكنيم، اين دنيا جستي ملخك اون دنيا رو ميخواي چيكار كني؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟